به قلم: محسن صادقی.
کار دشواری است اینکه کسی بخواهد در سوگ رفتن عزیزی حرفی بزند و یا چیزی بنویسد. خبر کوتاه بود، دردناک و باورنکردنی: آقای حمید احمدی از دنیا رفت.
من حتی تا چند دقیقه بعد از شنیدن این خبر هم گمانم بر این بود که با شوخی زشتی روبه‌رو هستم. هر لحظه در انتظار این بودم که کسی بیاید و بگوید اشتباه شده و حال آقای احمدی خوب است و مثل همیشه لبخند دلنشینی بر لب‌هایشان نقش بسته، همان لبخندی که چهره‌ی ایشان را همیشه با آن به یاد داریم. حتی آنقدر برای شخص من باورنکردنی بود که بعد از گذشت چند دقیقه برای ایشان پیامی فرستادم، پیامی که هنوز هم چشم‌انتظار پاسخ آن هستم ولی اینطور که پیداست این چرخ گردان سر ناسازگاری دارد و باید تا همیشه در انتظار پاسخ آن پیام بمانم.
اکنون برحسب وظیفه برای کسانی که با آقای احمدی آشنایی نداشتند و برای اینکه نام ایشان در کبوترداری حرفه‌ای ایران به یادگار باقی بماند تا همیشه، شرح کوتاهی از کبوترداری ایشان را مرور می‌کنیم:
کبوترداری جناب آقای احمدی در کشور آمریکا را به طور کلی می‌توان به دو دوره تقسیم کرد: دوره‌ی نخست که آقای احمدی کبوترداری را با کبوتر تیپلر آغاز کردند و هیچ کبوتر ایرانی‌یی نداشتند. اوج کار ایشان در سال‌های ۱۹۹۳ و ۱۹۹۴ بوده که بهترین رکوردها را از خود با جای گذاشتند. شاید کم‌تر کسی از این آگاهی داشته باشد که آقای احمدی در مسابقه‌ی بهاری سال ۱۹۹۴ در ماه مِی با پانزده ساعت پنجاهوهشت دقیقه (میانگین پرواز چهار کبوتر) در آن سال رکوردار پرواز کبوتر در انجمن رسمی کبوترداران تیپلر در آمریکا (FTS of USA) بوده‌اند.
ادامه‌ی خواندن… “بدرود جناب آقای احمدی، ما همیشه به یاد شما خواهیم بود.”